Digitale schuifmaat: advies?

[willem1958]

Ik heb een ouderwetse van Mitutoyo, dus geen digitale al een jaar of 25 nog uit de tijd van het draaien/freezen en ik heb de digitale nooit fijn gevonden.
Voor het meubelmaken heb je het niet zo heel veel nodig vind ik, bij verbindingen maken (pen en gat bijv) is het wel handig maar je hebt natuurlijk met andere toleranties te maken dan in de metaalsector.
Een goede meetklok is ook wel op z'n plek voor afstellingen aan je machines, dat komt ook wel van pas.
Maar gewoon het analoge meetwerk vind ik goed genoeg, heb je ook geen batterijen nodig.

 

[Jimbo]

Vanavond mocht ik een email ontvangen van Rubart, om te vragen hoe mijn recente aankoop me was bevallen. Euh, even in de tuin kijken jongens (m/v)... En inderdaad, daar lag sinds afgelopen vrijdag (!) een doos van Rubart. Wel zo vriendelijk van de koerier om een pakketje van 155g bij stormweer buiten te leveren; zònder briefje in de bus.

Meteen de doos geopend (doorweekt, slijkerig, en aan gort, dus de keuken overhoop - de resulterende relationele crisis gaat een bloemetje vereisen. Misschien best niet met de post laten komen deze keer...), en daar is ie dan:

Stillevens eenen Vlaemsche keukentafel​

Automobilisten die het socialisme niet genegen zijn moeten doorgaans niet weten van een zwarte doos, maar voor dit exemplaar werd een uitzondering gemaakt:

Hè, kijk, ie kan open! ​

Je krijgt:
. een schuifmaat (nee, echt);
. een minicatalogus van Burgwachter (niet afgebeeld wegens reeds vertikaal geklasseerd - ik koop al genoeg en moet nog om bloemen);
. twee (!) batterijen (eentje is al gemonteerd voor het nemen van de foto). Vervaldatum September '18, dus rubart roteert zijn stock afdoende;
. een verzameling papier die doorgaans bij nieuwe apparatuur wordt gevoegd en pas wordt gelezen na verlies van een eerste ledemaat. Een "handleiding" noemen ze het, geloof ik. Altijd handig om de haard mee aan te maken;
. een zakje silicagel. Vind ik altijd wel attent, maar zelf blijf ik toch gewoon zout verkiezen bij de patatten;
. een stukje plastic van Festool;
. een knop om je afkomst in te stellen. "Belgie" nog niet gevonden, geef ik even mee. Zij die wel met de "origin"-knop overweg kunnen mogen het altijd laten weten;

Even inschakelen en de nul instellen:

Nul is dus nul is dus nul is dus nul. Punt. ​

En meten maar:

Jimbo zaagt een plankje op 63mm. En doet dat goed. Jimbo kan het zelf niet geloven, maar het staat er echt. ​

En weer terug naar af:

En weer terug naar 0. Excuseer: naar 0,00. ​

Na een vijftal minuten - waarvan vier om de keuken de dweilen - wist ik het wel: deze nieuwe is in alles beter dan de oude. Met het juiste perspectief is ie zelfs groter voor dezelfde lengte:

Vroeger was alles beter. Ok, behalve schuifmaten. En Brigitte Bardot. ​

One happy camper, onze,
Jimbo.


PS: nergens een "Made in China" te vinden. Zou het echt?

 

[Hiertebreeddaartelang]

Vanavond mocht ik een email ontvangen van Rubart, om te vragen hoe mijn recente aankoop me was bevallen. Euh, even in de tuin kijken jongens (m/v)... En inderdaad, daar lag sinds afgelopen vrijdag (!) een doos van Rubart. Wel zo vriendelijk van de koerier om een pakketje van 155g bij stormweer buiten te leveren; zònder briefje in de bus.

Meteen de doos geopend (doorweekt, slijkerig, en aan gort, dus de keuken overhoop - de resulterende relationele crisis gaat een bloemetje vereisen. Misschien best niet met de post laten komen deze keer...), en daar is ie dan:

Stillevens eenen Vlaemsche keukentafel​

Automobilisten die het socialisme niet genegen zijn moeten doorgaans niet weten van een zwarte doos, maar voor dit exemplaar werd een uitzondering gemaakt:

Hè, kijk, ie kan open! ​

Je krijgt:
. een schuifmaat (nee, echt);
. een minicatalogus van Burgwachter (niet afgebeeld wegens reeds vertikaal geklasseerd - ik koop al genoeg en moet nog om bloemen);
. twee (!) batterijen (eentje is al gemonteerd voor het nemen van de foto). Vervaldatum September '18, dus rubart roteert zijn stock afdoende;
. een verzameling papier die doorgaans bij nieuwe apparatuur wordt gevoegd en pas wordt gelezen na verlies van een eerste ledemaat. Een "handleiding" noemen ze het, geloof ik. Altijd handig om de haard mee aan te maken;
. een zakje silicagel. Vind ik altijd wel attent, maar zelf blijf ik toch gewoon zout verkiezen bij de patatten;
. een stukje plastic van Festool;
. een knop om je afkomst in te stellen. "Belgie" nog niet gevonden, geef ik even mee. Zij die wel met de "origin"-knop overweg kunnen mogen het altijd laten weten;

Even inschakelen en de nul instellen:

Nul is dus nul is dus nul is dus nul. Punt. ​

En meten maar:

Jimbo zaagt een plankje op 63mm. En doet dat goed. Jimbo kan het zelf niet geloven, maar het staat er echt. ​

En weer terug naar af:

En weer terug naar 0. Excuseer: naar 0,00. ​

Na een vijftal minuten - waarvan vier om de keuken de dweilen - wist ik het wel: deze nieuwe is in alles beter dan de oude. Met het juiste perspectief is ie zelfs groter voor dezelfde lengte:

Vroeger was alles beter. Ok, behalve schuifmaten. En Brigitte Bardot. ​

One happy camper, onze,
Jimbo.


PS: nergens een "Made in China" te vinden. Zou het echt?

Ik zou m eens openmaken en op de printplaatjes en chips kijken........ Misschien geen China maar toch in iedergeval Taiwan (=reserve China).

Overigens is het meetresultaat er niet minder om.

Veel plezier ermee!

 

[bprosman]

"Made in China" zegt niet zo veel, het is meer WIE de opdrachtgever is en onder welke specs. Je kunt er prachtige, hoogwaardige dingen laten maken (Peugeot scooter motoren) of brol (Kymco).

 

[trilliwilli]

Kijk maar uit dat de Festoolies het niet zien. De kleuren komen aardig dichtbij

Vrijwel alle electronicacomponenten komen uit China of Taiwan. Ook die uit je Sony TV, Dell computer, Apple telefoon en zelfs het Bosch management in je peperdure Mercedes. Het is een illusie te denken dat je nog Europese electronica koopt, dat was 20 jaar geleden al niet meer het geval.

 

[harold]

veel plezier ermee!!