Even ter verbetering en ook aanvulling op mijn eerdere post. na wat onderzoek kom ik tot de volgende inzichten:
In Duitsland zijn er een aantal typen Dreischichtplatten.
Waar sprake is van toepassing waar zicht belangrijk is (B/C) zijn de buitenste lagen dunner dan de middenlaag. Dat is logisch want B en C worden op uiterlijk geselecteerd, terwijl de kwaliteit van het midden ondergeschikt is.
Voor de dunnere varianten ligt de verhouding buitenlagen t/o midden tussen 1:1:1 en 1:4:1. Hoe 'duurder' het toegepaste hout voor de buitenste lagen, des te dunner die zijn (ook logisch lijkt me). Deze worden vaakTischlerplatten genoemd., maar ook niet consequent — zoals we hier meubelplaat ook voor allerlei kwaliteiten gebruiken.
Voor het gebruik als bekisting zijn de verhoudingen extremer. In principe zijn de buitenlagen ongeveer even dik voor alle diktematen van het plaatmateriaal. M.a.w. de kernmaat varieert, die van de buitenlagen niet. Ik denk dat zulks niet alleen met kosten te maken heeft, maar ook met de eigenschappen die voor de buitenste lagen belangrijk zijn, zoals de mate waarin olie en ook water opgenomen worden.
Zoals me als grensbewoner al vaker opgevallen is, zijn er best extreme verschillen tussen werkwijze, materialen en toepassingen aan weerszijden van de grens.
(Ik heb trouwens wel eens Dreischichtplatte toegepast voor een keuken, waar voor het uiterlijk een wat meer zichtbare houtnerf van belang was. Het materiaal werd mij toen geleverd door mijn meubelmaker/vriend die veel van doen heeft met de oosterburen. Het was fijn om mee te werken. Heel stabiel. )
In Duitsland zijn er een aantal typen Dreischichtplatten.
Waar sprake is van toepassing waar zicht belangrijk is (B/C) zijn de buitenste lagen dunner dan de middenlaag. Dat is logisch want B en C worden op uiterlijk geselecteerd, terwijl de kwaliteit van het midden ondergeschikt is.
Voor de dunnere varianten ligt de verhouding buitenlagen t/o midden tussen 1:1:1 en 1:4:1. Hoe 'duurder' het toegepaste hout voor de buitenste lagen, des te dunner die zijn (ook logisch lijkt me). Deze worden vaakTischlerplatten genoemd., maar ook niet consequent — zoals we hier meubelplaat ook voor allerlei kwaliteiten gebruiken.
Voor het gebruik als bekisting zijn de verhoudingen extremer. In principe zijn de buitenlagen ongeveer even dik voor alle diktematen van het plaatmateriaal. M.a.w. de kernmaat varieert, die van de buitenlagen niet. Ik denk dat zulks niet alleen met kosten te maken heeft, maar ook met de eigenschappen die voor de buitenste lagen belangrijk zijn, zoals de mate waarin olie en ook water opgenomen worden.
Zoals me als grensbewoner al vaker opgevallen is, zijn er best extreme verschillen tussen werkwijze, materialen en toepassingen aan weerszijden van de grens.
(Ik heb trouwens wel eens Dreischichtplatte toegepast voor een keuken, waar voor het uiterlijk een wat meer zichtbare houtnerf van belang was. Het materiaal werd mij toen geleverd door mijn meubelmaker/vriend die veel van doen heeft met de oosterburen. Het was fijn om mee te werken. Heel stabiel. )
).
)