N.a.v. het Oeganda topic
Hoi allemaal,
Ik ben deze zomer mee geweest met de vliegende meubelmakers in Kameroen. Wij hebben daar gewerkt voor de stichting OHEDA. Het gaat om een leegstaand moeder en kind centrum dat ingericht moest worden om zodoende zieke kinderen en moeders te helpen. Aangezien de omgeving rondom het centrum erg arm is, was het erg belangrijk om daar stappen ze zetten. Samen met 8 man en de lokale bevolking zijn wij grotendeels geslaagd om het centrum te voorzien van meubels.
Eenmaal thuis weer aangekomen wilde ik mijn sponsors nogmaals bedanken en heb ik een reisverslag gestuurd. Deze post ik hier nu ook voor de geïnteresseerde.
Kameroen
Op 21 juli vertrok ik samen met de groep naar Kameroen. Eerst vlogen we naar Casablanca, om daar na 6,5 uur wachten, onze reis te vervolgen naar Douala in Kameroen.
Douala is een grote havenstad in het westen van Kameroen. s' Ochtends vroeg landden we op het vliegveld en werden we opgehaald door Pascal, de oprichter van de stichting. Zijn vrouw Friede met de kinderen reisde met ons mee vanuit Amsterdam. Samen met Pascal en familie van vrienden werden we naar het huis van Friede haar ouders gebracht, waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Iedereen was te moe van de reis om nog door te rijden naar Edéa. Onderweg in de taxi werden we al meteen geconfronteerd met de heersende armoede. De wegen zijn er erg slecht, met veel gaten en bobbels. Ook was het erg apart om te zien dat vrijwel iedereen aan het sporten was. Pascal legde mij uit dat Kameroen een sport land is, waar iedereen gaat hardlopen en oefeningen doet voordat hij of zij naar de kerk gaat.
Na een half uur in de auto gezeten te hebben, kwamen we aan bij de ouders van Friede. We werden ontzettend gastvrij ontvangen en er werd meteen begonnen met het klaarmaken van het ontbijt. Overdag hebben we wat bijgeslapen en verder niet veel kunnen doen vanwege de aanhoudende regen. Jaja, het regenseizoen was hier al goed merkbaar. 's Avonds kwamen er wat omwonende langs, die blij waren om ons te zien. We hebben een klein feestje gehouden en zijn vervolgens naar bed gegaan. Iedereen was nog steeds erg moe.
De volgende dag hebben we met Friede een kleine wandeling door de buurt gemaakt. Ik voelde me ontzettend bekeken, ze zien daar eigenlijk nooit een blanke. Heel apart gevoel, maar omdat iedereen kon zien dat we bij Friede hoorde, was er niks aan de hand. Ze leven hier erg primitief en heel dicht op elkaar. Eenmaal terug bij het huis van Friede haar ouders, kwamen ook Marcel en Yvonne terug, die geprobeerd hadden om geld te halen. Niet geslaagd en het eerste probleem deed zich voor. De Maestro wordt daar niet geaccepteerd en niemand had een mastercard bij zich. Gelukkig hebben we wat euro's kunnen inwisselen, om in ieder geval de eerste dagen door te komen.
Die middag zijn we met een overvol busje naar Edéa vertrokken. Hier bevind zich het opvanghuis waar we de komende tijd zullen werken en verblijven. Onderweg was het continue duimen dat de bagage niet van het dak zou vallen. Na een lange rit van 1,5 uur over wegen vol met gaten en drempels, kwamen we aan bij het huis. Naast het huis stond het vol met lokale mensen die al een hele tijd op ons hadden zitten wachten. We werden meteen omhelst en de muziek ging aan.
Omdat het in Kameroen rond half 7 al donker werd, besloten we om maar direct onze slaapplekken in orde te maken. Het was erg goed geregeld. De matrassen waren aanwezig voor ons en alle ramen waren voorzien van gaas tegen de muggen. Fijn dat de twee kamers waar wij moesten verblijven zo ver al waren afgewerkt. Aan de rest van het gebouw moest nog veel gebeuren. Uit voorzorg toch maar de klamboes opgehangen en het bed in orde gemaakt. Wat spullen uitgepakt en inmiddels werd het al donker.
De volgende dag hebben we samen met Pascal elke kamer bekeken en geïnventariseerd wat er allemaal precies nodig was. We kwamen uit op 26 bedden, 9 kasten, een hele groot bank, een ontvangstbalie, bureaus en nog veel meer. Toen er per meubel een zaagplan gemaakt was en alles op papier stond, konden we naar de hout machinale in het dorp. Twee van onze groep gingen mee om het hout te kopen en kwamen pas aan het einde van de middag terug. Ondertussen hebben we een eenvoudig werktafel en eettafel gebouwd, zodat wij fatsoenlijk konden eten en werken. Uiteindelijk hebben we 80 planken hardhout gekocht, omdat er geen plaatmateriaal aanwezig was.
Die week zijn we met groepjes bij de machinale geweest om daar aan de bedden te werken. Samen met Didier en Jean, onze lokale opzichter en timmerman, hebben we de bedden afgekregen en per vrachtwagen naar ons huis laten komen. Didier en Jean reden mee met de vrachtwagen en onze groep ging mee met de auto van Pascal. Wij waren met de auto veel sneller en stonden op de vrachtwagen te wachten, toen vervolgens Didier en Jean lopend aankwamen. Erg vreemd want er was geen vrachtwagen te zien? Wat bleek, de vrachtwagen was voorbij het huis gereden omdat hij de inrit te laat had gezien en was vervolgens 100 meter verderop gestopt. Tijdens het keren was hij in de berm belandt, maar omdat deze een meter diep was, dus ook gekanteld. Al ons hout lag in de berm en het was een hels karwei om het er weer allemaal vandaan te krijgen. Zeker met de temperatuur en luchtvochtigheid van ruim 90%, was het geen pretje om alles nog een keer te moeten versjouwen. Uiteindelijk heeft iedereen mee geholpen en kon de vrachtwagen door een andere vrachtwagen uit de berm worden getrokken.
Het eerste weekend besloten we door te werken, om dan op dinsdag een rustdag te nemen. Inmiddels hadden we ook een manier gevonden om geld te halen en begon het project een beetje te lopen. Toen kon ook iedereen aan de slag en heeft iedereen geholpen om de bedden in elkaar te zetten. Het was fijn om eindelijk van de grond af te kunnen en weer in een bed te slapen.
Later in die week zijn we begonnen met het maken van de kasten in de machinale, terwijl de achterblijvers verder gingen met de bedden. Dit ging vrij vlot, tot plots bleek dat een van de machines kapot was gegaan en daardoor het project een beetje vast liep. Gelukkig was dit vlak voor het weekend en konden we ons even richten op een relax weekendje in Kribi.
Kribi heeft prachtige stranden en we verbleven in hotel met zwembad. Eindelijk konden we weer normaal douchen in plaats van de waterput in de tuin en even slapen op een goed bed. Hadden we wel verdiend na al dat harde werken. Op zondag hebben we een lange strandwandeling gemaakt naar een bijzondere plek. In de omgeving was een waterval die rechtstreeks in de zee terecht kwam. Er zijn maar een aantal plekken op de wereld met dit verschijnsel. 's Avonds zijn we lekker uit eten geweest en werden we opgehaald door onze taxi die ons weer naar Edéa bracht.
Nu begon het project echt vaart te krijgen en waren we inmiddels al ruim over de helft van de werk 'vakantie'. Omdat een van de machines nog steeds kapot was, besloten we om een start te maken met de bank voor in de wachtruimte. Hier hadden we de freesmachine niet voor nodig, dus hebben we ons hier met het hele team op gericht. Karin had een mooi ontwerp gemaakt en niemand anders van de lokale mensen had hier inbreng in gehad. Echt ons eigen project, dat deels een verrassing moest gaan worden. Leuk!
Na een aantal dagen hard werken begon er een einde te komen aan het project. Iedereen was ontzettend moe vanwege de hitte en luchtvochtigheid. Je kon gewoon niet uitrusten door een continue druk op je lichaam van het vocht. Zelfs 's nachts bleef het ontzettend warm en was het lastig om tijdens het werken nog ergens energie vandaan te halen.
Gelukkig konden de kasten nu ook in elkaar en de bank was zo goed als af. De laatste dag hebben we nog keihard gewerkt om zo veel mogelijk af te krijgen en hebben we de bank versiert met ballonnen en slingers. De bank hadden ze natuurlijk nog niet gezien en het was een grote verrassing voor Pascal en Friede toen zij aankwamen bij het huis.
Die avond kregen we een speech van de lokale directeur, de opzichter en Pascal. Ze waren ontzettend blij dat wij er geweest waren en bedankte ons namens de bevolking van alle omliggende dorpen. Dat voelde erg goed en ik was erg blij dat ik me ondanks sommige tegenslagen en de warmte er toch doorheen heb kunnen zetten en deel heb mogen uitmaken van de groep. De avond werd afgesloten met een biertje en een lekkere maaltijd.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Limbe. We hadden met de hele groep besloten om nog een aantal dagen extra te boeken al vooraf in Nederland en deze dagen te besteden om nog wat van het land te zien. Het is een ontzettend mooi land met erg gevarieerde natuur en dieren. Na 4 uur rijden kwamen we aan in Limbe dat net als Kribi aan de kust lag. De omgeving van Limbe is veel heuvelachtiger met de Mount Cameroon (4100m) op een tiental kilometers afstand. Hierdoor had je niet zulke mooie stranden als in Kribi, maar was de omgeving toch adembenemend mooi.
Aan een aantal dagen relaxen in een fijn resort kwam ook alweer snel een einde. En op donderdagavond vertrokken we alweer richting Douala Airport. Na 5 uur op het vliegveld gewacht te hebben vertrokken we dan eindelijk midden in de nacht richting Casablanca. Na ruim 7 uur kwamen we daar aan en moesten we weer 5 uur wachten op de vlucht naar Amsterdam. Uiteindelijk was ik pas na ruim 24 uur thuis en keek ik terug op een fantastische ervaring.
Hoi allemaal,
Ik ben deze zomer mee geweest met de vliegende meubelmakers in Kameroen. Wij hebben daar gewerkt voor de stichting OHEDA. Het gaat om een leegstaand moeder en kind centrum dat ingericht moest worden om zodoende zieke kinderen en moeders te helpen. Aangezien de omgeving rondom het centrum erg arm is, was het erg belangrijk om daar stappen ze zetten. Samen met 8 man en de lokale bevolking zijn wij grotendeels geslaagd om het centrum te voorzien van meubels.
Eenmaal thuis weer aangekomen wilde ik mijn sponsors nogmaals bedanken en heb ik een reisverslag gestuurd. Deze post ik hier nu ook voor de geïnteresseerde.
Kameroen
Op 21 juli vertrok ik samen met de groep naar Kameroen. Eerst vlogen we naar Casablanca, om daar na 6,5 uur wachten, onze reis te vervolgen naar Douala in Kameroen.
Douala is een grote havenstad in het westen van Kameroen. s' Ochtends vroeg landden we op het vliegveld en werden we opgehaald door Pascal, de oprichter van de stichting. Zijn vrouw Friede met de kinderen reisde met ons mee vanuit Amsterdam. Samen met Pascal en familie van vrienden werden we naar het huis van Friede haar ouders gebracht, waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Iedereen was te moe van de reis om nog door te rijden naar Edéa. Onderweg in de taxi werden we al meteen geconfronteerd met de heersende armoede. De wegen zijn er erg slecht, met veel gaten en bobbels. Ook was het erg apart om te zien dat vrijwel iedereen aan het sporten was. Pascal legde mij uit dat Kameroen een sport land is, waar iedereen gaat hardlopen en oefeningen doet voordat hij of zij naar de kerk gaat.
Na een half uur in de auto gezeten te hebben, kwamen we aan bij de ouders van Friede. We werden ontzettend gastvrij ontvangen en er werd meteen begonnen met het klaarmaken van het ontbijt. Overdag hebben we wat bijgeslapen en verder niet veel kunnen doen vanwege de aanhoudende regen. Jaja, het regenseizoen was hier al goed merkbaar. 's Avonds kwamen er wat omwonende langs, die blij waren om ons te zien. We hebben een klein feestje gehouden en zijn vervolgens naar bed gegaan. Iedereen was nog steeds erg moe.
De volgende dag hebben we met Friede een kleine wandeling door de buurt gemaakt. Ik voelde me ontzettend bekeken, ze zien daar eigenlijk nooit een blanke. Heel apart gevoel, maar omdat iedereen kon zien dat we bij Friede hoorde, was er niks aan de hand. Ze leven hier erg primitief en heel dicht op elkaar. Eenmaal terug bij het huis van Friede haar ouders, kwamen ook Marcel en Yvonne terug, die geprobeerd hadden om geld te halen. Niet geslaagd en het eerste probleem deed zich voor. De Maestro wordt daar niet geaccepteerd en niemand had een mastercard bij zich. Gelukkig hebben we wat euro's kunnen inwisselen, om in ieder geval de eerste dagen door te komen.
Die middag zijn we met een overvol busje naar Edéa vertrokken. Hier bevind zich het opvanghuis waar we de komende tijd zullen werken en verblijven. Onderweg was het continue duimen dat de bagage niet van het dak zou vallen. Na een lange rit van 1,5 uur over wegen vol met gaten en drempels, kwamen we aan bij het huis. Naast het huis stond het vol met lokale mensen die al een hele tijd op ons hadden zitten wachten. We werden meteen omhelst en de muziek ging aan.
Omdat het in Kameroen rond half 7 al donker werd, besloten we om maar direct onze slaapplekken in orde te maken. Het was erg goed geregeld. De matrassen waren aanwezig voor ons en alle ramen waren voorzien van gaas tegen de muggen. Fijn dat de twee kamers waar wij moesten verblijven zo ver al waren afgewerkt. Aan de rest van het gebouw moest nog veel gebeuren. Uit voorzorg toch maar de klamboes opgehangen en het bed in orde gemaakt. Wat spullen uitgepakt en inmiddels werd het al donker.
De volgende dag hebben we samen met Pascal elke kamer bekeken en geïnventariseerd wat er allemaal precies nodig was. We kwamen uit op 26 bedden, 9 kasten, een hele groot bank, een ontvangstbalie, bureaus en nog veel meer. Toen er per meubel een zaagplan gemaakt was en alles op papier stond, konden we naar de hout machinale in het dorp. Twee van onze groep gingen mee om het hout te kopen en kwamen pas aan het einde van de middag terug. Ondertussen hebben we een eenvoudig werktafel en eettafel gebouwd, zodat wij fatsoenlijk konden eten en werken. Uiteindelijk hebben we 80 planken hardhout gekocht, omdat er geen plaatmateriaal aanwezig was.
Die week zijn we met groepjes bij de machinale geweest om daar aan de bedden te werken. Samen met Didier en Jean, onze lokale opzichter en timmerman, hebben we de bedden afgekregen en per vrachtwagen naar ons huis laten komen. Didier en Jean reden mee met de vrachtwagen en onze groep ging mee met de auto van Pascal. Wij waren met de auto veel sneller en stonden op de vrachtwagen te wachten, toen vervolgens Didier en Jean lopend aankwamen. Erg vreemd want er was geen vrachtwagen te zien? Wat bleek, de vrachtwagen was voorbij het huis gereden omdat hij de inrit te laat had gezien en was vervolgens 100 meter verderop gestopt. Tijdens het keren was hij in de berm belandt, maar omdat deze een meter diep was, dus ook gekanteld. Al ons hout lag in de berm en het was een hels karwei om het er weer allemaal vandaan te krijgen. Zeker met de temperatuur en luchtvochtigheid van ruim 90%, was het geen pretje om alles nog een keer te moeten versjouwen. Uiteindelijk heeft iedereen mee geholpen en kon de vrachtwagen door een andere vrachtwagen uit de berm worden getrokken.
Het eerste weekend besloten we door te werken, om dan op dinsdag een rustdag te nemen. Inmiddels hadden we ook een manier gevonden om geld te halen en begon het project een beetje te lopen. Toen kon ook iedereen aan de slag en heeft iedereen geholpen om de bedden in elkaar te zetten. Het was fijn om eindelijk van de grond af te kunnen en weer in een bed te slapen.
Later in die week zijn we begonnen met het maken van de kasten in de machinale, terwijl de achterblijvers verder gingen met de bedden. Dit ging vrij vlot, tot plots bleek dat een van de machines kapot was gegaan en daardoor het project een beetje vast liep. Gelukkig was dit vlak voor het weekend en konden we ons even richten op een relax weekendje in Kribi.
Kribi heeft prachtige stranden en we verbleven in hotel met zwembad. Eindelijk konden we weer normaal douchen in plaats van de waterput in de tuin en even slapen op een goed bed. Hadden we wel verdiend na al dat harde werken. Op zondag hebben we een lange strandwandeling gemaakt naar een bijzondere plek. In de omgeving was een waterval die rechtstreeks in de zee terecht kwam. Er zijn maar een aantal plekken op de wereld met dit verschijnsel. 's Avonds zijn we lekker uit eten geweest en werden we opgehaald door onze taxi die ons weer naar Edéa bracht.
Nu begon het project echt vaart te krijgen en waren we inmiddels al ruim over de helft van de werk 'vakantie'. Omdat een van de machines nog steeds kapot was, besloten we om een start te maken met de bank voor in de wachtruimte. Hier hadden we de freesmachine niet voor nodig, dus hebben we ons hier met het hele team op gericht. Karin had een mooi ontwerp gemaakt en niemand anders van de lokale mensen had hier inbreng in gehad. Echt ons eigen project, dat deels een verrassing moest gaan worden. Leuk!
Na een aantal dagen hard werken begon er een einde te komen aan het project. Iedereen was ontzettend moe vanwege de hitte en luchtvochtigheid. Je kon gewoon niet uitrusten door een continue druk op je lichaam van het vocht. Zelfs 's nachts bleef het ontzettend warm en was het lastig om tijdens het werken nog ergens energie vandaan te halen.
Gelukkig konden de kasten nu ook in elkaar en de bank was zo goed als af. De laatste dag hebben we nog keihard gewerkt om zo veel mogelijk af te krijgen en hebben we de bank versiert met ballonnen en slingers. De bank hadden ze natuurlijk nog niet gezien en het was een grote verrassing voor Pascal en Friede toen zij aankwamen bij het huis.
Die avond kregen we een speech van de lokale directeur, de opzichter en Pascal. Ze waren ontzettend blij dat wij er geweest waren en bedankte ons namens de bevolking van alle omliggende dorpen. Dat voelde erg goed en ik was erg blij dat ik me ondanks sommige tegenslagen en de warmte er toch doorheen heb kunnen zetten en deel heb mogen uitmaken van de groep. De avond werd afgesloten met een biertje en een lekkere maaltijd.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Limbe. We hadden met de hele groep besloten om nog een aantal dagen extra te boeken al vooraf in Nederland en deze dagen te besteden om nog wat van het land te zien. Het is een ontzettend mooi land met erg gevarieerde natuur en dieren. Na 4 uur rijden kwamen we aan in Limbe dat net als Kribi aan de kust lag. De omgeving van Limbe is veel heuvelachtiger met de Mount Cameroon (4100m) op een tiental kilometers afstand. Hierdoor had je niet zulke mooie stranden als in Kribi, maar was de omgeving toch adembenemend mooi.
Aan een aantal dagen relaxen in een fijn resort kwam ook alweer snel een einde. En op donderdagavond vertrokken we alweer richting Douala Airport. Na 5 uur op het vliegveld gewacht te hebben vertrokken we dan eindelijk midden in de nacht richting Casablanca. Na ruim 7 uur kwamen we daar aan en moesten we weer 5 uur wachten op de vlucht naar Amsterdam. Uiteindelijk was ik pas na ruim 24 uur thuis en keek ik terug op een fantastische ervaring.
Laatst bewerkt:
. Misschien is het wel iets voor het forum om een gewaardeerd lid een beetje te supporten in dit soort avonturen. Ik weet dat er in Lemmer altijd gereedschap verzameld wordt voor dit soort doeleinden. Je helpt mensen en je draagt wat kennis wat het ambacht over, dank voor je mooie post.
