Daar zit wat in inderdaad. Met een aanpassing is de vuurpot voor beide brandstoffen geschikt. Eens kijken hoe ik dat in het ontwerp kan fietsen.
Ik heb zojuist je blog gelezen. Heel knap wat je zo maakt!
Ha Wilco,
Vooralsnog is het beperkt tot het huren van zijn werkplaats, maar ik ben wel aan het denken aan een eigen veldsmidse. Ik zal even zoeken naar de foto's van het mes dat ik voor mijn zoon (hij zit op scouting) heb gemaakt. Als ik ze gevonden heb, zet ik ze wel op het forum (vanwege het handvat dat van zelf geoogst en gedroogd appelhout is, mag dat vast wel).
Groeten,
Hans
Laaiend enthousiast is wel de juiste woordkeuze!
Smeden is inderdaad ook erg leuk, maar zoals alles zal het inderdaad de nodige oefening vragen.
Wat is eigenlijk het verschil tussen smeedkolen en gewone antraciet?
Leuke woordspeling Wilco. Lang geleden heb ik ook een lamp gesmeed. Het drijven van staal lijkt zo makkelijk maar dat valt tegen. Als het te heet word krijg je een sterretje en dan kan je overnieuw beginnen.
Smeedkolen is een vrij vuile variant van kolen, met veel zwavel en as. In de praktijk plakt (sintert) smeedkolen aan elkaar vast waardoor het een soort hete korst vormt, om het ijzer heen. De hitte van het vuur is dan mooi te concentreren en te regelen op de juiste plek.
Met anthraciet, dat niet sintert, is het veel moeilijke om de hitte goed te regelen en te concentreren. Het vuur zal al gauw te groot en te heet worden.
Om het vuur klein te houden (wat belangrijk is) gebruikte ik een blik (van bruine bonen of zo) met in de bodem een stuk of 6 gaatjes. Water er in, en daarmee blus je af en toe de rand van de kolen om de vuurkern heen.
Verder: niet te veel porren en roeren in het vuur, hou het zo klein mogelijk.
Ik gebruik tegenwoordig geen smidsvuur meer, heb hem verkocht. Ik verhit nu met de gasbrander of de snijbrander, waarmee ook roestvast staal te verhitten en smeden is (want dat doe ik steeds meer).
Wim.