Mijn eerste lepel is een feit, en hoewel hij verre van perfect is ben ik er best trots op!
Het is ook mijn eerste werkstukje als nieuwbakken houtbewerker en laat dit meteen een tip zijn voor alle nieuwelingen: maak zo snel mogelijk iets waar je betere helft iets aan heeft, dat maakt toekomstige investeringen een pak beter verteerbaar.
Het hout komt van een stuk beuk dat ik gratis heb gekregen bij de houtboer om de hoek. Een zaagrest van flinke duim dik, anderhalve meter lang en tien tot dertig centimeter breed. De lepel van Reinoud (mijn broer) iets verderop in deze afdeling komt uit dezelfde plank.
Ik heb nog geen echte werkbank, maar voor dit projectje heb ik mijn zaagbok-en-restje-keukenwerkblad constructie gepimpt met een bankvijs die ik in afwachting van de werkbank al had gekocht. Lijmklemmen hebben echt wel hun beperkingen, zeker op een formica ondergrond.

De werkwijze was geïnspireerd door Paul Sellers (alweer: zie Reinoud), al moet ik erbij zeggen dat mijn instrumentarium nog vrij beperkt is. Ik heb wat beitels, een zaag die bedoeld is voor de bouw (met een paar afgebroken tanden omdat ik er een nagel mee heb doorgezaagd), een rasp uit de gamma, een antieke spookschaaf die ik behoorlijk scherp heb gekregen (zie Reinoud) en een guts die Reinoud al had opgegeven maar die ik min of meer heb gerestaureerd.
Die spookschaaf is echt een heerlijk ding, ik vrees de dag dat Reinoud ze terug wil. Deze foto is van de eerste test na het slijpen:

Over de guts ben ik minder enthousiast, ze is nogal klein voor dit soort werk en echt scherp heb ik ze ook niet gekregen. De test in een balkje den was hoopgevend, maar gedroogde beuk is niet bepaald boter...

Na een hoop zagen, beitelen, schaven, raspen, schaven, raspen, schaven, schuren, eens aan mevrouw laten zien, verder schaven en schuren is dit het resultaat:




Het is een vrij lang exemplaar geworden want ik haat lepels die net niet in de pot vallen. Ik vind hem nog wat lomp, maar dat komt ervan als je met een dikke plank begint en nog niet het lef hebt om van in het begin genoeg hout weg te halen. Verder is hij niet mooi symmetrisch en heeft hij nog wat bultjes waar er een mooie vloeiende lijn zou moeten zijn. Maar het was leuk om te doen -ik ga zeker nog lepels en spatels maken- en moeder de vrouw was erg blij met haar nieuwe lepel en apetrots op haar mannetje, dus mission accomplished!
Het is ook mijn eerste werkstukje als nieuwbakken houtbewerker en laat dit meteen een tip zijn voor alle nieuwelingen: maak zo snel mogelijk iets waar je betere helft iets aan heeft, dat maakt toekomstige investeringen een pak beter verteerbaar.
Het hout komt van een stuk beuk dat ik gratis heb gekregen bij de houtboer om de hoek. Een zaagrest van flinke duim dik, anderhalve meter lang en tien tot dertig centimeter breed. De lepel van Reinoud (mijn broer) iets verderop in deze afdeling komt uit dezelfde plank.
Ik heb nog geen echte werkbank, maar voor dit projectje heb ik mijn zaagbok-en-restje-keukenwerkblad constructie gepimpt met een bankvijs die ik in afwachting van de werkbank al had gekocht. Lijmklemmen hebben echt wel hun beperkingen, zeker op een formica ondergrond.

De werkwijze was geïnspireerd door Paul Sellers (alweer: zie Reinoud), al moet ik erbij zeggen dat mijn instrumentarium nog vrij beperkt is. Ik heb wat beitels, een zaag die bedoeld is voor de bouw (met een paar afgebroken tanden omdat ik er een nagel mee heb doorgezaagd), een rasp uit de gamma, een antieke spookschaaf die ik behoorlijk scherp heb gekregen (zie Reinoud) en een guts die Reinoud al had opgegeven maar die ik min of meer heb gerestaureerd.
Die spookschaaf is echt een heerlijk ding, ik vrees de dag dat Reinoud ze terug wil. Deze foto is van de eerste test na het slijpen:

Over de guts ben ik minder enthousiast, ze is nogal klein voor dit soort werk en echt scherp heb ik ze ook niet gekregen. De test in een balkje den was hoopgevend, maar gedroogde beuk is niet bepaald boter...

Na een hoop zagen, beitelen, schaven, raspen, schaven, raspen, schaven, schuren, eens aan mevrouw laten zien, verder schaven en schuren is dit het resultaat:




Het is een vrij lang exemplaar geworden want ik haat lepels die net niet in de pot vallen. Ik vind hem nog wat lomp, maar dat komt ervan als je met een dikke plank begint en nog niet het lef hebt om van in het begin genoeg hout weg te halen. Verder is hij niet mooi symmetrisch en heeft hij nog wat bultjes waar er een mooie vloeiende lijn zou moeten zijn. Maar het was leuk om te doen -ik ga zeker nog lepels en spatels maken- en moeder de vrouw was erg blij met haar nieuwe lepel en apetrots op haar mannetje, dus mission accomplished!